တစ္ခါက ၿပည္ၿမိဳ ့ေခတၱရာၿမိဳ ့သစ္ေလးမွာ .( သိဂၤါရအလြမ္း)

တစ္ခါက ၿပည္ၿမိဳ ့ေခတၱရာၿမိဳ ့သစ္ေလးမွာ .( သိဂၤါရအလြမ္း)
----------
ေႏြေက်ာင္းပိတ္ရက္ေတြမွာ ၿပည္မွာ အဖြားနဲ ့သြားသြားေနတုန္းကေပါ ့၊ အေတာ္ေတာ ့ႀကာခဲ ့ပါၿပီ ၊ အဖြားက ၿပည္ ေခတၱရာၿမိဳ ့သစ္ေစ်းေလးမွာ မနက္ပိုင္းမုန္ ့ဟင္းခါးဆိုင္ေလးထြက္တယ္ အဖိုးက ဆိုင္းထမ္းႀကီးနဲ ့ ပန္းကန္ခြက္ေယာက္ေတြ မုန္ ့ဟင္းရည္အိုးေတြ ထမ္းၿပီးလိုက္ပို ့ရတယ္ အဖြားက ဗ်ပ္ဘန္းေတာင္းႀကီးေခါင္းေပၚရြက္ၿပီး အဲ ့ထဲမွာ မုန္ ့ဖတ္ေတြ ဆီခ်က္ခြက္ အေႀကာ္စံုေတြေထြလီကာလီစံုနဖာစိေတြ ေပါ ့ အဖြားအိမ္က ၿမိဳ ့သစ္ အတြင္းပိုင္းထဲမွာဆိုေတာ ့ မနီးမေ၀းေလးေပါ ့ေလ၊ မနက္ပိုင္းေရာင္းၿပီး ထမင္းစားခ်ိန္ေလာက္ဆို ၿပန္လာတယ္ ၊ ၿပန္လာရင္ ေၿမးေတြအတြက္ စိန္ပန္းသုပ္တို ့ အမဲသားလံုးေႀကာ္တို ့ အေႀကာ္စံုေလးေတြ တို ့ဟူးေႀကာ္ေလးေတြ ၀ယ္လာေလ ့ရွိတယ္ ၊

ေစ်းသိမ္းၿပန္လာေပမယ္ ့ အိမ္မွာ တစ္ေနကုန္ၿပန္နားေနတာမ်ိဳး မဟုတ္ပဲ ေန ့လည္ တစ္နာရီေက်ာ္ေလာက္ဆို ၿမိဳ ့သစ္ထဲ မုန္ ့ဟင္းခါး ဟင္းေရေတြ မုန္ ့ဖတ္ေတြနဲ ့ေခါင္းေပၚ ေတာင္းတင္ၿပီး လည္ေရာင္းၿပန္ေရာဗ်ာ အဲ ့မွာေတာ ့တစ္ကိုယ္ေတာ္မို ့လို ့ ေခါင္းတစ္ရြက္စာ နဲနဲေပါ ့ေလ ၊ အဲ ့လို ေခါင္းေပၚရြက္ လည္ေရာင္းေတာ ့လည္း ကုန္တာပါပဲ ၊ အာေပးႀကသူ အေတာ္မ်ားတယ္ကိုးေလ ၊ က်ေနာ္တို ့လည္း တစ္ခါတစ္ေလ ေစ်းထဲလိုက္သြားတတ္ေပမယ္ ့ ေန ့လည္ဖက္ကိုေတာ ့ ပူလို ့ ေပးမလိုက္ပါဘူး အဲ ့တုန္းက ၿမိဳ ့သစ္လမ္းေတြအေတာ္မ်ားမ်ားက သဲထုေတြက ေၿခရုန္းရခက္ေလာက္ေအာင္မ်ားတယ္ေလ ေၿမးေတြကို သဲပူမိမွာစိုးလို ့ေပါ ့ေလ ၊

ေနနဲနဲေစာင္းေတာ ့ၿပန္ေရာက္လာၿပီး ခဏနား ဟိုလုပ္ဒီလုပ္နဲ ့ ဆံုလည္နဲ ့ မုန္ ့ႀကိတ္ရၿပန္ေရာ အဲ ့မွာေတာ ့ အဖိုးတို ့ ဦးေလးတို ့က ၀င္ကူ၀ိုင္းႀကိတ္ႀကတယ္ ( အဖိုးက ၿမိဳ ့ထဲမွာ အလုပ္သြားလုပ္ရၿပီး ဦးေလးက စက္ခ်ဳပ္တယ္ ) ႀကိတ္ၿပီးရင္ ညွပ္ေခါက္ဆြဲဖတ္ေတြ ကိုယ္တိုင္ထိုင္လုပ္ရၿပန္ေရာ အဖြားလုပ္တဲ ့ညွပ္ေခါက္ဆြဲဖတ္က အသားထူၿပီး လတ္ဆတ္လို ့လူႀကိဳက္မ်ားတယ္ ထမင္းနဲနဲထပ္ၿဖည္ ့လိုက္ရင္ ဗိုက္လည္း၀တယ္ေပါ ့ေလ ၊ ၊

အဖိုးအဖြားေတြက စစ္ေၿပးရင္း ၿပည္ေရာက္လာသူေတြၿဖစ္ၿပီး သူတို ့ မူလဇာတိရြာက ေရႀကည္အသုပ္ ငါးသိုင္းေခ်ာင္းနယ္ထဲက အေတာ္ေခါင္တဲ ့ရြာေလးကၿဖစ္ၿပီး ဧရာ၀တီၿမစ္၀ကြ်န္းေပၚသူေတြေပါ ့ေလ အဲ ့ေတာ ့ ဧရာ၀တီၿမစ္၀ကြ်န္းေပၚသားေတြရဲ ့လက္ရာစတိုင္အတိုင္း ငါးမ်ားမ်ားနဲ ့ မုန္ ့ဟင္းခါးခ်က္ေရာင္းတာမ်ိဳးေပါ ့ ...အဲ ့မွာ တစ္ႏွစ္တစ္ေလေတြမွာ ေႏြဦးေပါက္ရင္ ၿပည္မွာ ၀မ္းပ်က္ ၀မ္းေလ်ွာေရာဂါေတြ ၿဖစ္ေလ ့ရွိခဲ ့တယ္ ၊ အဲ ့လို ၿဖစ္လာရင္ မုန္ ့ဟင္းခါး လက္သုပ္စံုေတြ မေရာင္းရဆိုၿပီး အစိုးရက ပိတ္ေရာ ၊ အဲ ့ေတာ ့ မနက္ပိုင္းဆိုင္မထြက္ရတာ ႏွစ္ပတ္သံုးပတ္ေလာက္ႀကာတတ္တယ္ ၊

ဒါေပမယ္ ့ အဖြားတို ့အိမ္ကို မုန္ ့ဟင္းခါးေရာင္းတဲ ့အိမ္မွန္း အရပ္က သိေနႀကလို ့ အိမ္အထိလာလာ၀ယ္ႀကတယ္ ၊ အဲ ့ေတာ ့ မနက္ပိုင္းဆိုင္မထြက္ရေပမယ္ ့ မနက္ေစာေစာ အိမ္မွာတင္ မုန္ ့ဟင္းခါးခ်က္ေရာင္းေနရေသးတယ္ေပါ ့ေလ ၊ အဲ ့လို ေရာင္းတဲ ့အခါမွာ မုန္ ့ဟင္းခါးဖတ္ေတြေတာ ့ မပါေတာ ့ပဲ ကိုယ္တိုင္လုပ္ ညွပ္ေခါက္ဆြဲဖတ္နဲ ့ခ်ည္းေရာင္းရေတာ ့တာမ်ိဳး ဒါလည္း ကုန္တာပါပဲ ၊ အဲ ့လိုအခ်ိန္မ်ိဳးႀကမွ ေန ့လည္ပိုင္း ေခါင္းေပၚရြက္ၿပီး အရပ္ထဲ မုန္ ့ဟင္းခါးလည္ေရာင္းတာေလး အဖြားခမ်ာ နားရေတာ ့တယ္ ၊

အဲ ့ေလာက္ အဖိုးေရာ အဖြားပါ အလုပ္အရမ္းလုပ္ခဲ ့ရၿပီး အဲ ့အဖိုးရဲ ့ပြဲရံုဆင္းလို ့ရတဲ ့ေငြေလးရယ္ အဖြားရဲ ့ မုန္ ့ဟင္းခါးကို ၂ ခ်ိန္ေရာင္းလို ့ရတဲ ့ ေငြေလးေတြ ၿခစ္ၿခစ္ခ်ဳပ္ခ်ဳပ္ စုၿပီး အိမ္၀ိုင္းေလး တစ္ခု ၀ယ္ခဲ ့တာမ်ိဳးေပါ ့ေလ..၊ မုန္ ့ဟင္းခါးေရာင္းတဲ ့အိမ္ၿဖစ္ေတာ ့ ဗိုက္ဆာရင္ ေထြလီကာလီေတြ စားစရာမလိုပဲ အဖြား မုန္ ့ဟင္းခါးပဲ ဆြဲတီးပစ္လိုက္ေတာ ့တာပါပဲ ေဘးအပိုေငြ မကုန္ေတာ ့ဘူးေပါ ့ေလ ၊ အဖိုးအဖြားေတြ ကြယ္လြန္လို ့ ဦးေလးေရာ အေမပါ ရန္ကုန္အထိုင္ေတြ ၿဖစ္လာေတာ ့ အဲ ့အိမ္၀ိုင္းကို အေမြေတြခြဲ ၿပန္ေရာင္းစားမလုပ္ႀကပဲ အေဖတို ့အေမတို ့ ဦးေလးတို ့ေတြ တိုင္ပင္ၿပီး အရပ္ထဲက ဆြမ္းေလာင္း ဓမၼာရံုကို သာသနာေရးကိစၥေတြမွာ သံုးဖို ့ ေရစက္ခ် လွဳလိုက္ႀကတယ္ ၊

အဲ ့မွာ ၂ ဆင္ ့လုပ္ရတာက အဲ ့အရပ္ထဲက ဆြမ္းေလာင္းဓမၼာရံုကို အၿပီးလွဳေတာ ့ ဓမၼာရံုလူႀကီးေတြက တိုင္ပင္လာတာက အဲ ့အိမ္ကို ေရာင္းၿပီး ရတဲ ့ေငြကို အစိုးရဘဏ္မွာအပ္ၿပီး တစ္ႏွစ္တစ္ႏွစ္ရတဲ ့ဘဏ္တိုးေငြနဲ ့ ၀ါတြင္းသံုးလပတ္လံုး ဆြမ္းေလာင္း ရံပံုေငြလုပ္ရင္ေကာင္းမယ္ေပါ ့ေလ ၊ အဲ ့အႀကံေကာင္းတယ္လို ့အားလံုးက သေဘာလည္းတူေရာ တစ္ထိုင္ထဲပဲ ၀ယ္လက္က သူလည္း ကုသိုလ္ပါပါရေစဆိုၿပီးအဲ ့အခ်ိန္က ကာလေပါက္ေစ်းထက္ ေစ်းပိုေပး၀ယ္သြားပါေရာဗ်ာ.. အဲ ့မွာ ဆရာေတာ္သမေတာ္ေတြ ပင့္ၿပီး အဲ ့ေငြထုပ္ႀကီး ေရွ ့ခ် ေရစက္ေတြခ်ေပါ ့ေလ...

အဲ ့အခ်ိန္ က်ေနာ္က မိဘေတြနဲ ့အစအဆံုးလိုပါေနခဲ ့ၿပီး အဲ ့အိမ္ကို မေရာင္းခင္ က်ေနာ္က တစ္ေယာက္ထဲ အိမ္ေစာင္ ့သြားလုပ္ေနခဲ ့ရေသးတယ္ အဲ ့မွာ ရယ္စရာေလးတစ္ခု ေၿပာရရင္ အဲ ့အခ်ိန္က ၿမိဳ ့သစ္က အေတာ္ေခါင္ေသးတယ္ လူေၿခလည္းမစိတ္လွေသးဘူး လ်ပ္စစ္မီးကလည္း အားနဲလို ့ အိမ္အေတာ္မ်ားမ်ားက ေရနံဆီမီးခြက္ေတြ ေအာက္လင္းဓါတ္မီးေတြသာ အသံုးမ်ားႀကေသးတယ္ လမ္းမီးတိုင္ဆိုလည္း ခရမ္းခ်ဥ္သီးေလာက္ လင္းတာမ်ိဳးေပါ ့ အဲ ့ေတာ ့ၿမိဳ ့သစ္က ညညဆို အေမွာင္ထုမ်ားတယ္ေပါ ့ေလ လူသံသူသံကလည္း တိတ္တယ္ ၊ လမ္းသြားရင္ ႀကယ္အလင္းေရာင္ လအလင္းေရာင္နဲ ့ တုတ္မီးဆိုႀကတဲ ့ လက္ႏွိပ္ဓါတ္မီးႀကီးေတြသာ ေဆာင္သြားရတယ္ ၊ အဲ ့လို ဆိုေတာ ့ အဖိုးအဖြားတို ့အိမ္မွာ ညေစာင္ ့ တစ္ေယာက္ထဲ အိပ္ရေတာ ့ ေတြးေတြးၿပီး သရဲေႀကာက္တာေပါ ့ေလ ၊

ဒါေပမယ္ ့ ဟန္ကိုယ္ ့ဖို ့လုပ္ၿပီး အိပ္ခါနီးရင္ အနားမွာ ေလးခြေတြေရာ တုတ္ဓားရွည္ေတြေရာ ၀ါးစိမ္းတုတ္ရွည္ေလးေရာခ်ၿပီး ၿခင္ေထာင္ေထာင္အိပ္ရတယ္ ဘုရားစာေတြလည္း စိတ္ထဲကရြတ္ေပါ ့ေလ ၊ တစ္ခါတစ္ခါေတာ ့ လမ္းမကေန တြံေတးသိန္းတန္သီခ်င္းေတြ အရပ္ထဲက ကာလသားေတြ အသံၿပဲႀကီနဲ ့ေအာ္ဆိုသြားရင္ အားေတြဘာေတြရွိလို ့ေပါ အဲ ့အခ်ိန္ အိမ္လြမ္းခ်က္က ဘယ္လို လြမ္းမွန္းမသိဘူး အဲ ့လို လြမ္းေနတုန္း ၿပည္ရထား၀င္လာတဲ ့ ရထားခုတ္သံ ဥႀသဆြဲသံ ကို ညည လူေၿခတိတ္ခ်ိန္မွာ အဖြားတို ့အိမ္ကေန ႀကားလိုက္ရတဲ ့အခါ မ်က္ရည္ေတြဆိုတာ စီးက်လာေတာ ့တာပါပဲ ခ်က္ခ်င္းပဲ အိမ္ကိုၿပန္ေၿပးခ်င္စိတ္ေတြ ေပါက္လာေတာ ့တာပါပဲ ဦးအိမ္သတရေပါ ့ေလ...

တစ္ခါတစ္ခါေတာ ့လည္း အဲ ့လို ေရွးေဟာင္းေႏွာင္းၿဖစ္ေလးေတြ ႏွစ္ဖက္ အဖိုးအဖြားေတြနဲ ့ပတ္သက္ခဲ ့တဲ ့အၿဖစ္ေလးေတြ ၿပန္သတိရတဲ ့အခါ သိဂၤါရ အလြမ္းေလးေတြ ရင္ထဲ ၿဖစ္တည္လာသလိုပါပဲ ..ေၿမးေတြအေပၚ ခ်စ္ခ်စ္ခင္ခင္ ႀကင္ႀကင္နာနာ ရွိလွတဲ ့ ႏွစ္ဖက္ အဖိုးအဖြားေတြ သက္ရွိထင္ရွားတုန္းေလး..ဆံုဆည္းေနထိုင္ခြင္ ့ရလိုက္တဲ ့ ေၿမး အၿဖစ္ကလည္း ကံတစ္မ်ိဳးထူးတာပါပဲလို ့လည္း ေတြးမိတာပါပဲ ..